Tja sta je dan met een levensgroot schilderij , met een klein autootje!
Nogal verweesd stonden wij elkaar aan te kijken, wat nu te doen?
Welke naam zei die man nu, ik verstond er niks van, mompelde Greetje.
Volgens mij Soibhan, dat spreek je uit als Sofian, maar zeker weten doe ik het niet mompelde ik terug, maar we moeten nu toch echt de auto in en gaan rijden, want lijkt mij dat het wederom gaat regenen.
Ja wanneer regent het hier nu niet, en wild gooide ze haar armen in de lucht.
Zit niks anders op dan de lijst eraf te halen, maar dat is wel zonde, vind je niet?
Beduusd keek ik er naar, tja zo krijgen we hem er niet in, maar is een oud schilderij, dat kunnen we nooit oprollen, dan breekt het af.
Ja toch maar doen, want zo komen wij niet weg.
Zo goed en kwaad als het kon zaten wij beide aan het schilderij te trekken, en verbazingwekkend ging dat eigenlijk razend snel.

Zelf was de lijst ook te lang om mee te nemen, dus legde we het tegen de pub aan, waar de luiken al gesloten waren en leek alsof er niemand meer was, maar binnen hoorden we nog wat gesleep van stoelen.
Nadat wij in de auto zaten en schilderij opgerold op de achterbank lag, keken wij elkaar aan met grote ogen, dit was wel heel raar zei Greetje, ja echt werkelijk geen idee maar ik rammel van de honger, zullen we een B&B zoeken en dan ergens iets gaan eten stelde ik maar voor, maar mijn gedachte waren bij dat schilderij, tja eerstvolgende dorp of stad is Fort William...nou vooruit maar, zullen we vast wel wat vinden.

Begrijp mij niet verkeerd, dit was toch wel een avontuur wat ik nog nooit meegemaakt had, en wist ook niet wat ik ervan moest vinden, dat zoiets een keer gebeuren stond dat was wel duidelijk.
Ah grappen mijn vriendinnen altijd, jij maakt van alles mee, ja grappige voorvallen wel vaak, en meestal vertel je ze smeuïger als ze werkelijk zijn!
Zoals die keer dat ik met man lief en 1e kind op vakantie wilde, geen cent te makken, een oude Volvo van een vriend rijden, met al zijn mankementen, maar ik moest en zou met vakantie gaan, dus Aislyn had een oude vouwwagen gekocht, die 22 jaar oud was, met een 16 jaar oude Volvo!
wij hop naar Duitsland, komen we bij zo een mooie luxe camping, slagboom ging niet open he, mooi niet, daar stonden wij dan, dus hop naar een andere camping, en zo via Duitsland , Luxemburg België in, rijden we daarop op een mooi landweggetje allemaal mensen langs de kant van de weg.
Zoonlief zat voorin in zijn Maxi-Cosi , dus ik achterin achter manlief, en ik zeg nog droog, goh ik lijk de koningin wel, ik te zwaaien naar iedereen, was gewoon komisch!
Manlief werd steeds stiller, en begint wat te mopperen, want hij kon er nergens af, dus jolig zeg ik nog, lijkt wel of we midden in de tour de France zitten, draait hij zich furieus om en schreeuwt, TOUR DE FRANCE...het woord zet het al, Frankrijk en niet België, doos....eh ok, stilletjes bleef ik maar naar de mensen zwaaien die allemaal zaten te gebaren en te zwaaien, dus draai ik mij om, werkelijk waar, was daar het peloton achter ons, zaten we dus werkelijk op de weg van de tour de france…
eh schat, je moet wel gassen wat het peloton zit achter ons, ja DOOS wat denk je wat ik aan het doen ben!!
Moet je je voorstellen, een oude 16 jaar oude Volvo met een 22 jarige vouwwagen in de toer de France, gut manlief zat peentjes te zweten, nergens af kunnen, en een vrouw die letterlijk achterin dubbel van het lachen lag....nee  geen lol voor hem, des te meer voor mij!
Uiteindelijk een soort met afslag gevonden die niet geblokkeerd was, en gelukkig kon hij er ook om lachen, maar inderdaad dat soort dingen maken wij mee!

Wat ik ook vaak heb, en meerdere met mij (neem ik aan) dat je bepaalde dingen aanvoelt, van als ik dit doe , kan dat wel eens gebeuren, of net opkijken omdat je voelt dat er wat is, dat zit uiteraard in ons DNA, onze intuïtie, bij velen is dat zwaar vermindert, maar bij mij lijkt dat juist met de tijd te vermeerderen.
Mijn dromen worden ook meer en realistischer, soms wakker worden met de tranen in de ogen , of die keer dat een vriendin opbelt, omdat ons andere vriendin gestorven was, ik vreesde dt telefoontje, want ik wist wat ik te horen kreeg.

Maar in dit verhaal was ik blank, bijna gevoelloos, en dat was raar, ook een bepaalde mate van berusting, nou kom maar op met die rare dingen of gebeurtenissen kan er ook nog wel bij.
Ik kon er geen pap van maken. Greetje was een ander verhaal, die kon niet stoppen om het erover te hebben, wat keek die man raar uit zijn ogen, wat een naargeestig gebouw (ja duh pand was ruim 400 jaar oud) wat zou het betekenen, wat lijkt ze op jou, zou het een belangrijk iemand zijn, kakel de kakel...
ik hoorde het allemaal aan en bedacht mij, goede vragen waar ik nu het antwoord niet op weet, eerst wat eten en kijken of wij een B&B kunnen vinden!

Dat vinden, dat was geen probleem, binnen 2 km was daar een groot type landhuis , aan de weg, met een simpel bordje B&B, maar Greetje reed nogal vlot, en trok de auto zodra we het bord zagen meteen door de ingang van een wat lange oprijlaan, ik schoot in de lach...the Dutchies komen eraan riep ik jolig.
Dat wij voor het huis stonden , was het best wel indrukwekkend, nou laten wij hopen dat ze een vrije kamer hebben en wat te eten zij Greetje, ach zal toch wel terwijl ik naar het huis liep kreeg ik een rare kriebel over mijn lichaam, maar Greetje had al aan de bel getrokken die er hing, mooie gietijzeren bel, echt zo een bel van de kerk, ik zat hem nog te bewonderen toen de deur open ging en er een oude man open deed, wonderlijke man met een enorme hangsnor, bierbuik maakte het geheel af.
Ik werd er een beetje giechelig van, Can i help you lady's en dan in plat schots, eh heeft u toevallig een kamer beschikbaar stamelde Greetje.
De man keek ons best wel intens aan, ging van Greetje naar mij, was wat ongemakkelijk en wilde net zeggen dat we wel door zouden rijden, toen de man zei, jawel, kom er maar in.
En met een grote zwaai gooide hij de zware deur opendeur open.
De hal was indrukwekkend, en zocht je echt niet achter de gevel, meer zo een Dynasty huis , als men nog Dynasty kan herinneren!

Ik zal jullie de kamer wijzen, dan kunnen jullie de spullen halen, ik zit in de keuken , het is borreltijd! melde die man , hij had zo een prettige timbre in zijn stem, dezelfde stem als mijn opa, van moeders zijde, zo een lieve geruststellende stem, waar ik als klein kind meteen bij hem op schoot kroop, zo een stem verdiend ieder kind!
Zodra jullie klaar zijn kom maar naar de keuken toe!
Dat lieten wij ons geen 2x zeggen, want met de gebeurtenissen van deze dag waren wij wel aan de borrel toe, en gelieve een sterke!
Kamer was wat aan de kleine kant, dus namen het schilderij mee naar de keuken, hopende dat die meneer een grote eettafel had, want het was een onhandig grote maat.

Zodra die man zag wat wij in onze handen hadden, werd de energie in de kamer van vrolijk luchtig, vrolijk naar ernstig, zelfs een beetje bedompt.
Wederom keek hij ons intens aan, maakte de tafel leeg en vertrok, met geen woord , geen vraag of wat dan ook, zodra deur dichtviel, keken wij elkaar verbijsterd aan, wat was dat nou voor raar iets zei Greetje, ja geen idee, maar ik was al met mijn gedachte wat er op dat schilderij stond.

We hadden hem net uitgelegd, toen we de ouderwetse bel hoorden gaan, beetje gestommel en even later ging de deur van de keuken open, stonden daar 2 oudere dames, 1 heel sjofel gekleed, de andere een echte dame, en enigste wat ik dacht, zouden mijn beide oma's kunnen zijn!
Do you wanna cuppa? vroeg de nette dame, greetje was net een pappegaai, cuppa?
Ja zei ik, bedoelt ze of je een kop thee wilt, ik keek die mevrouw aan, en in mijn beste schots, wat nergens op sloeg zei ik, dank u liever een witte wijn!
Met een vage glimlach op haar mond liep ze naar het aanrecht en greep vanuit de koelkast een fles witte wijn.
Take a seat lady,s….en ik bedacht mij, die komen voor dat schilderij, komt mooi uit, ze zullen het wel kennen en ik wil weten waarom ik, of beter gezegd een vrouw op staat die mij kan zijn!!