Die kaarten gingen echt een rol spelen op het moment dat ik echt niet lekker in mijn vel zat.
Nu noemen wij dat een burn-out of depressief, toentertijd heette dat gewoon, niet lekker in je vel zitten.

De ratrace van het leven, de kinderen die al groter werden, en ja uiteraard je eigen relatie, het liep gewoon niet.
Seks is bij mij een ding wat erbij hoort, wat ik lekker vind , hoeft voor mij niet elke dag, maar gewoon te beroerd zijn, te moe, te druk , dan komt dat echt onder druk te staan!
Ik weet dat veel vrouwen dan zoiets hebben, laat maar  ....ik niet!
Voor mij is dat een uitlaadt klep, een pot goede seks is voor mij een uitlaadklep, maar wat is goede seks?
In die tijd werkte ik veel in de horeca, bars, kermissen, dus ik kwam van alles tegen, dan zou je denken...…?
Ook dat niet! Ik kwam veel mooie mannen tegen, die raar maar waar altijd mijn vrienden werden, en om daar nu seks mee te hebben?
Ik weet indertijd van de horeca dat veel van mijn vrouwelijke collega's veel escapades hadden met veel mooie mannen, ik kon altijd smakelijk lachen om de verhalen, maar voor mijzelf, nop er was er maar 1 voor mij, mijn eigen man.

Ik had toen een vriendinnen groep, waar wij 1x in het jaar een weekend weggingen, gewoon gezellig met de meiden, en dat jaar gingen wij met de boot naar New-Castle.
Dat weekend had ik toen ook echt nodig, wat bijzonder was dat op de boot er een paar beroemdheden rondliepen.
Zo zaten wij aan het ontbijt, en ik sta op om ronde 2 te halen ,en heb van die grote bergschoenen aan, waar de veters met haken vastzat op de schoen, heb mijn bord volgepropt, draai om, en zie daar een schotse acteur staan, wat een mooie man!
Wil ik heel elegant weglopen, haakt mijn veter van de rechterschoen in de linkerschoen, in die haak, baf...daar ging elegant (not) onderuit!
Mijn vriendinnen gierden het uit van het lachen s morgens vroeg , en ik....ik lag als een spartelende walvis op de grond....echt een Aislyn 
actie!

Zelfs die acteur moest erom lachen, achteraf grinnik ik er ook om, maar op dat moment stond het schaamrood op mijn kaken.
Met alle waardigheid die ik heb schuif ik alles van de grond op mijn bord en schep een nieuw bord op.
Die acteur komt naast mij staan en zegt, Je hebt veel mensen aan het lachen gemaakt, en soms moet je gewoon jezelf ook laten lachen!
Jij lijkt heel erg op iemand die ik ken...jij lijkt sprekend op mijn oma!

Stomverbaasd keek ik hem aan, met hoe charmant mijn mond wagenwijd open!
Al hakkelend vertel ik hem dat ik in Nederland woon en dat het vermoeden is dat 1 van mijn voorouders uit Schotland komt.
Ah zegt hij al knikkend, dat zal het zijn! zoek de Maclains maar eens op...dan zal je wel zien wat ik bedoel...ow en voor jou, ga naar Fort William, op de weg ernaar toe is een kleine pub...daar weten ze wat jij moet doen...met de kaarten, en met een dikke knipoog liep hij weg.

Verward liep ik met mijn bord naar de meiden toe en vertel wat hij gezegd heeft.
Wij waren helaas alweer op de terugweg dus die weg zoeken werd hem niet, en al gauw zaten we weer te kakelen als een stel kippen.
Maar 1 ding, als ik dan toch vreemd zou moeten gaan, dan met die acteur, maar helaas, mijn kruid verschoten met mijn ahum elegante val!

Thuisgekomen vertelde de meiden in geuren en kleuren hoe ik viel, en dat verhaal blijft al die jaren nog ronddwalen, uiteraard steeds meer smeuïger als dat het was, maar die woorden van die man bleven in mijn hoofd rondspoken.

Een paar weken later vertelde ik dat aan mijn vriendin, Greetje, die meteen enthousiast werd en zei...dan gaan we toch die pub zoeken?
Ja eh duh hoe groot is die weg, en waar bedoeld hij dan? de weg naar fort william...dat is nogal een historische stad in Schotland.
Maar toch...5 maanden later zat ik samen met Greetje op de boot richting Fort William, met de kaarten mee, want was nu toch wel echt nieuwsgierig!

De reis was adembenemend mooi, wat is Schotland toch mooi, en wat een regen hebben wij gehad, ze zeggen ook 95% van de tijd regent het in Schotland, nou echt wel, regen, regen en nog eens regen!

Ik had op internet gelezen over Alistair Maclain en de Massacre of Glencoe, zeer interessant maar of dat op mij en mijn famillie wat van doen heeft, geen idee, maar die pub die wilden wij wel vinden.
Via Edinburgh naar Stirling gereden, van daaruit reden we richting fort William, wat een zeer lange rit was, maar echt erg mooi.
Samen veel lol gehad, van tranen met tuiten lachen tot diepzinnige gesprekken, het was redelijk rustig op de weg die dag, was op een dinsdag en we hadden honger, dus stopte in Onich, een klein dorp, bij de pub, want in pubs krijg je toch het lekkerste eten.

Onder het eten vroeg ik aan de man achter de bar of hij een oude pub kende die aan de weg naar Fort William zat.
Het was een jonge jongen, helaas wist hij dat niet, maar zegt hij, moet je naar het volgende dorp gaan, daar ligt een oude pub, maar hoorde dat ze die gaan sluiten, misschien bedoel je dat.
Na heerlijk gegeten te hebben, en nog een uur of 3 voor dat wij in Fort William waren, vol goede moed weer op weg.

Het werd nu toch wel spannend en zat op mijn gemak nog even alle kaarten te bekijken.
Veel symbolen, maar of ze nog hetzelfde betekenen nu, want in de loop der tijd krijgen veel symbolen een andere betekenis.
Maar het was voor mij nog steeds een mysterie, en daarbij, zal het dek niet veel kaarten kwijt zijn?
want de decks tegenwoordig hadden een arcana deck van 22 kaarten, en ik had er maar 13, en waar was het kleine deck dan?
En wat had het te doen met mijn Oma?
Ik had haar ring om, die ik gekregen had van mijn moeder, kwam ze enkele jaren geleden mee aan, ze droeg hem nooit, hij was van mijn Oma, en ze heeft het met haar nooit echt goed kunnen vinden, dus droeg ze de ring nooit, ik was er heel blij mee, en droeg hem vaak.
Oma had smalle vingers, dus hij kon alleen maar om mijn pink, maar het was een prachtige gouden ring met een lichtblauwe topaas steen, eenvoudig maar zeer mooi.

Het volgende dorp reden we zo weer voorbij, wij konden niks ontdekken van een pub, dus reden we door en ongeveer een kilometer verderop in een bocht stond daar idd een oud gebouw, zeer vervallen maar er brandde wel licht binnen.
Een pub met luiken, dat zie je niet veel, dus we stopten, en ik moest ook inderdaad voor de zoveelste keer naar de w.c.

Het was vrij donker binnen, was niemand in de pub, ook niet achter de bar, en zag ook nergens een bord voor de wc.
terwijl ik naar de bar liep zag ik een schilderij, van een mevrouw, je zag dat het oud was, ze had een groene jurk aan, rood haar en wat hoekig gezicht, maar waarom ik er naar bleef kijken was, omdat ik daar mijzelf zag, uiteraard heb ik geen lang rood haar, maar wel dat hoekige gezicht, een wat bredere neus, dezelfde als mij en mijn vader, wat mollig en bovenal...ze had een pak met kaarten in haar hand!
Ik stond als bevroren er naar te kijken, kreeg allemaal rare kriebels in mijn buik.
Na een tijdje naar het schilderij gestaard te hebben, rende ik naar buiten naar de auto

Greetje keek mij wat verward aan, wat is er met jou aan de hand, je ziet helemaal bleek.
Koortsachtig zocht ik de pak kaarten uit de tas en zei tegen haar, ga je mee naar binnen, is een heel interessant iets wat daar hangt.

Bij binnen komst liep er een man achter de bar, en toen ik hem aansprak zakte zijn mond steeds meer open.
In mijn beste schots vroeg ik hem naar dat schilderij, maar ik moest ook ontzettend nodig plassen, dus al hakkelend gevraagd wie dat op dat schilderij was en waar de wc was.
met een vaag gebaar naar achteren gaf hij gehoor aan mijn vraag, dus ik liep met een hoofd vol met vragen naar de wc.

Dat ik teug kwam stond Greetje aan de bar geleund, met het schilderij in haar hand, en de barman was de luiken van de bar aan het sluiten.
Nadat alle luiken gesloten waren kwam hij naar binnen en riep in het schots een naam die in het dorp leefde, die moest ik vragen over het schilderij, en zonder pardon werden wij met schilderij en al buiten gezet.

Mijn taak en de taak van de bar is volbracht, dus nu kan eindelijk na bijna 400 jaar de pub gesloten worden, zei de man in plat schots, wat ik wonderbaarlijk wel kon verstaan, verward keken wij hem aan.
Daar stonden wij dan, een schilderij rijker en duizend vragen meer als dat wij aankwamen!